Loopbeat
mei 31, 2022 | 2022
Goedemorgen bang meisje.
Vanmorgen ging ik de kou in, om 8.15 liep ik stevig door om even op te warmen.
Mijn gelukshormonen hebben t zwaar onder de bedrukking, en mijn innerlijke meisje voelt zich voor t eerst in deze crisis bang, echt bang en heeft zich teruggetrokken.
Mijn innerlijke vrouw draagt mij naar buiten en haalt voor mij adem met alles wat leeft.
Ene stap voor de andere en in stilte spreek ik dank uit dat deze benen mij steeds weer helpen om op weg te gaan, zonder doel of met doel maar ze dragen zonder vragen. Mijn innerlijke vrouw, metafoor van mijn lichaam dat mij kan laten voelen dat ik leef geeft mij aandacht. Het eerste gelukje heeft mij gevonden en ik voel me een duiventil waar de vrede op neerdaalt : ik voel mij dankbaar.
Omdat t nu eenmaal niet makkelijk is na deze nacht met akelige dromen over brandende huizen met mensen erin en vol unheimische gevoelens over onbestemde rampen is het moeilijk voor mijn innerlijke meisje om haar zintuigen te bereiken waarmee ze zich verbonden voelt met alles om haar heen. Ze zit ver weggedoken in haar innerlijke bunkertje voor je weet maar nooit.
Loopbeat.
Ik strek mij, mijn hoofd rechtop, ineens ben ik er: een tweede gelukje, hier nu, adem in adem uit : ontspanning.
Ik ben er, ik loop, mijn voeten weten, mijn hoofd is vrij.
Wat zijn ze ver weg, ik kan ze horen en van binnen uit voelen. Mijn stappen, mijn voeten.
Ik hoor eerst een tweekwart, dan een vierkwartsmaat, ik maak er in mijn hoofd triolen op en ik adem diep uit.
Dit heeft ze nodig, kom maar, laat je maar blij maken door dit ritme. De ontspanning die mijn meisje ervaart wordt verzorgd door de ware werkelijkheid van mijn loopbeat. Van het is 8.35, het zonnetje wordt vast weer warmer, je hoofd is vrij om te zien, te horen en te ruiken, en ontvang ik ineens glimlachjes van tegemoetkomers . Die glimlachjes geven mij onverwacht het gevoel van blijheid en saamhorigheid. Weer landt er op één op mijn schouder en mijn duiventil begint al aardig vol te worden.
Het maakt mij opener, en ineens zie de benen van de ‘voor mij uit lopers’ daar aan de overkant van de straat, ik houd in bij een hoek, ze verdwijnen, komen en gaan, maken onzichtbare sporen, worden gedragen en uitgewist.
Het openen van mijn zintuigen gaat door, ik versmelt een beetje met de stromen van alle andere benen, mooi hoe ze allen min of meer dezelfde beat hebben met hier en daar vertragingen, slepend zelfs, staccato of piano, widebeans of juist bijna één spoor, maar ze passen allemaal tussen de bandbreedte van onze menselijke maat.
Symphony of being.
Ik woon midden in t centrum van een stad en er zijn veel geluiden om deze tijd, al mijd ik de drukke straten.
Een gans scheert luid gakkend en kwakend over, een deur slaat dicht, een radio klinkt, een groepje mannen overlegd bij de bouwplaats, lachende jongeren op de fiets, het schrille licht dat beweegt en schaduwen werpt door nog kale takken, maar ook de statige huizen hier, de weg die stijgt en daalt en mijn spieren laat voelen, alles wordt gedragen door deze maat, de maat van mijn stap en die van iedereen.
Mijn meisje doet weer mee, ik ben blij voor haar, het valt niet mee deze dagen te beseffen hoe kwetsbaar wij zijn als wezens die graag lachen en glimlachen en vrij en blij willen zijn, en dat we dan ondergaan hoe dit alles niet meer vanzelfsprekend is.
Mijn ochtendwandeling troost mijn innerlijke meisje.
Carolien Oostendorp 3 maart 2022