Dit gedicht (onderaan nogmaals te vinden) vertelt over het verlangen naar die binnenzee, waarin de toeschouwer zowel heerser als eenzame is. Het schrijnende van oog in oog met de onmetelijkheid verkeren en toch niet bij dat binnenste komen, we mogen er iedere dag weer naar op zoek, als je dit beeld herkent.
In mijn praktijk kom ik veel in aanraking met de behoefte aan zelfzorg. Misschien is dit een logisch gevolg van de tijd die ons automatisch dreigt uit te putten en wij (meestal) niet geleerd hebben hoe onszelf weer op te laden.
Terwijl we overal opladers hebben hangen is die er voor onszelf niet.
Zelf.
De eerste vraag is verhelderen wie je ‘Zelf’ dan bent. De meeste selfcare planners gaan over op tijd pauzes nemen en water drinken, wat heel belangrijk is voor de fysieke conditie. Maar wat als dat niet genoeg is en ‘zelf ‘ om meer vraagt, is het je mentale draagvermogen, je fysieke lichaam, het emotioneel uitgeput zijn, of bore-out van te veel van te weinig? Wat of wie mag er aan de innerlijke oplader voor welke taak.
Wie beheert de innerlijke ‘zelf’ voorraad, en de logistiek als het gaat om genoeg hebben, voldaan en verzadigd zijn, vervuld.
Wie luistert er vanuit het perspectief van iedereen in onze innerlijke familie. En neemt vervolgens de bestelling op.
De innerlijke man (onze cognitieve denkkracht en daadkracht) is vaak oververtegenwoordigd, dit is een tijdsfenomeen waar je rekening mee kunt (leren) houden. Hij krijgt daar ook veel credits voor, wat waren we zonder dat volhouden, doorzetten en aanpakken. Ere wie ere toekomt. We kunnen veel leren over het hoe, maar niet altijd over het waarom.
We luisteren maar wat graag naar die innerlijke ‘baas’ die ‘weet’ wat er gedaan moet worden. Vaak zijn dat moetjes, en zijn we vergeten waarom we dat werkelijk nodig vonden.
Dan is t een ‘straf’ en een zegen als de innerlijke vrouw moe wordt (fysiek) of omdat ze somber wordt van de draagkracht om steeds ‘aan’ te moeten om bijvoorbeeld het zenuwstelsel te helpen reguleren, verwerken van prikkels, maar ook de teleurstellingen en frustratie op te vangen van onze innerlijke kinderen.
Innerlijk leiderschap.
Als je op je tandvlees aankomt en letterlijk loopt door te bijten, luister dan eens, je lichaam is je beste vriendin, of vriend.
En, leer jezelf om dat ook echt te doen, of onderzoek of je het kunt willen leren. of ga hulp zoeken het te kunnen leren.
Maar goed dan ben je zover dat dat enigszins lukt, ben je dat dan Zelf? Zijn we ons lichaam? Wie vernieuwt verfrist, revitaliseert ons? Hoe kom je bij de kwaliteiten die het lichaam in zich draagt, waarin het levende huist en waar wij mee verbonden zijn.
“Het fysieke lichaam is in hoge mate onderworpen aan het ritme waaraan de gehele uiterlijke natuur onderworpen is. Het hart slaat ritmisch, de longen ademen ritmisch. Dit alles verloopt ritmisch omdat het zo geordend is, door hogere machten, door de wijsheid van de wereld” (bron : Hartmeditaties van R. Steiner, Pentagon).
Het in contact komen met wat ons voedt is water voor de dorstige en biedt een bijzondere ingang voor zelfzorg die anders draagt, zoals jij ook door een onzichtbare adem beademt wordt.
Zoals je in je buik kunt voelen hoe je eten landt, zo kun je met een innerlijk orgaan, dat in feite een intuïtiever orgaan is dan je fysieke maag, voelen wat dat landen dan vertelt. Het is een taal die je kunt leren verstaan of ontwikkelen. De taal van het lichaam en de natuur, en de bewegingen van de sterren en planeten.
De levensprocessen van het hart en longen ritme, maar ook de vertering en verwerking, transformatie die uiteindelijk gezondheid voortbrengen zijn daarin ingebed als in een oermal.
Het lichaam is een anker wat ook daaruit voortkomt, en het dient je als je naar jezelf gaat willen leren luisteren.
Een grote kans ligt er om een goed innerlijk huwelijk van jouw volwassenen te gaan vormen, als het je lukt om de innerlijke man (de planner en uitvoerder) hiervoor in te zetten.
De ritmische processen van in-en uitademen, de grens ervaren wanneer de inademing als vanzelf overgaat in het uitademen. Kunnen we de constante van onze levensadem voelen en zien als een mal waarin wij rusten? Hoe de golven van de oerzee samen bewegen met onze binnenzee?
Wees welkom om met mij naar deze vragen op zoek te gaan, om te leren hoe je dieper kunt gaan om in balans te komen en te blijven.
H. Faverey, uit Chrysanten en roeiers.
Staande op een rots,
die het begin is
van een berg,
en die zich niettemin
voor mijn ogen
in zee stort,
heb ik soms
zo kunnen verlangen
naar de binnenzee in mij,
dat ik mij haast een zich
verstotende was geworden